Ergens rond 2012 werden er in het toenmalige gebouw van Openbare Werken in Krimpen aan den IJssel twee bijeenkomsten georganiseerd voor de omgeving. Veel bedrijven rond het EMK-gifterrein waren vertegenwoordigd net als omwonenden. Een deel van die laatsten woonde al hun hele leven in de buurt. Kritische opmerkingen van omwonenden werden weggewuifd. Sommigen wezen namelijk al op plekken die niet weergegeven waren. Een eigenaar van TTE Consultants (een adviesbureau uit Deventer) gaf echter in de herinnering van aanwezigen aan dat “het allemaal wel meeviel” en “alles in beeld was gebracht”.
Oorspronkelijk was het de bedoeling om de IBC-maatregelen (“het ingepakt houden van het terrein”) te optimaliseren. Gaandeweg ontstond het ambitieuze plan om het terrein te gaan ontwikkelen. Er was zelfs nog sprake van woningbouw.
TTE schrijft een ambitieus Raamsaneringsplan dat zou moeten kunnen leiden tot een functioneel gereinigd bedrijfsterrein. Belangrijk onderdeel zijn de damwanden die zouden dusdanig versterkt moeten worden dat ze nog 50 jaar langer mee kunnen gaan en er aan de waterkant gewerkt kan worden. Tijdens de door TTE begeleide aanbesteding geven drie van de vijf geïnteresseerde aannemers al aan dat zij dit niet realistisch vinden. Er ontspint zich een vinnige discussie.
Naar verluidt vormen vier vertegenwoordigers van de combinatie Geofoxx-TTE samen met één burger de selectiecommissie. Het zal niemand verbazen dat de aannemers die het wat betreft de damwanden oneens zijn met de inzichten van TTE afvallen. Dura Vermeer meent het wel te kunnen en nog voor relatief weinig geld ook. Ook stellen zij voor de sanering in een tent te doen. Dura Vermeer wint de tender en gaat aab de slag met verificatieonderzoeken.
Kort na de start wordt het project in 2020 alweer stilgelegd door aannemer Dura Vermeer. In de zomer van 2020 hebben dan de problemen zich opgehoopt: er was inderdaad toch meer en diepere vervuiling, de damwand was toch in slechtere staat, er waren problemen met de voorgenomen thermische reiniging van de grond en er bleken PFAS te zitten. Het was vooral de
vraag of het allemaal niet heel veel duurder zou worden dan begroot en dus nog wel een
kosten-effectieve sanering zou kunnen worden.
Overigens waren “de onverwachte tegenvallers” eigenlijk allemaal problemen die bekend hadden moeten zijn:
– De omgeving had immers al gewaarschuwd voor meer vervuiling.
– Drie andere aannemers hadden al aangegeven dat de damwand niet zoals gewenst versterkt zou kunnen worden.
– De problemen met thermisch gereinigde grond waren al zo rond 2016 bij het ministerie bekend.
– Opsteller van het Raamsaneringsplan TTE was al in 2012 één van de initiatiefnemers was van het Expertisecentrum PFAS. In terrein toegepaste AVI-slakken waren wel bekend als bron.
Er bleek dus uiteindelijk eigenlijk geen bal te kloppen van alle onderzoeken en plannen waar TTE voor verantwoordelijk zou zijn. Gelukkig konden er eindeloos miljoenen uit de kast getrokken worden en mocht precies ditzelfde bedrijfje gewoon nieuwe onderzoeken laten doen en steeds verder uitgeklede plannen schrijven. De voorlopige maximale uitkomst: Zo’n €35 miljoen euro aan meerkosten, vier jaar vertraging en een terrein waarop véél minder grond uitgegeven kan worden. Eerst moet dan de grootste saneringsoperatie van Nederland op een experimentele wijze plaatsvinden die begeleid wordt door … jawel … TTE. Zal vast helemaal goed gaan.
Wie dan verwacht dat er op vragen vanuit Provinciale Staten of Tweede Kamer over zulk gerommel dan echte antwoorden komen, heeft het mis. Ook die antwoorden worden (mede) geschreven door TTE. Uiteraard wel met de instructies van ambtenaren om ze wat “neutraal” te laten klinken. Dus alle lijntjes in dit gigantische project leiden naar een klein bureau in Deventer.
Comité Betere Aanpak EMK-Gifterrein 